วันพฤหัสบดีที่ 6 สิงหาคม พ.ศ. 2558

The Search across the Millennium - การ์ตูน สิมิลัน และนวนิยายฉบับภาษาอังกฤษ

The Search across the Millennium

"Merlin…Merlin, where are you?" The soldiers searched for Merlin everywhere, searching through the forest that surrounded the giant oak tree. It has been three days since they first set out on this hunt, but there has been no sign that their quest was likely to succeed.

"Sir Galahad, where did you actually see Merlin last?" King Arthur questioned.

"Your Majesty, I really did find Merlin and Vivien within this area only two days ago. Hmmm…it had looked like they were having some problems, I saw Vivien crying." Galahad recounted the scene he had witnessed.

"And by now has Vivien been found yet? Where did she go?"

"We sent men to search for her everywhere, even as far as her mother's house. The entire household has been questioned, but no one knows her whereabouts, your Majesty," another knight reported.

"Then…arrest her mother and everyone in her family and imprison them all!" Arthur firmly gave out these strict orders.

"But…ummm…it's like this…"

"No buts, just obey my command!" Arthur was cross that no progress had been made leading him to information about Merlin, or even Vivien. Where could the two have gone?

No one knew what had happened that day except for Morgan, for she had been the cause of all that had occurred. But no one, not even she, knew where Vivien had gone.


So where had Vivien suddenly vanished to? The truth was that Vivien had not actually gone anywhere at all, but had been made invisible by fairies of the woods, for that day was Midsummer's Eve, the day when the King of the Oaks would annually pass the duty of looking after the forest on to the Queen of the Hollies, so that the seasons may make a transition. It was within this area that the fairies had gathered to celebrate this event.

'Taranis' the King of the Oaks was a leprechaun. Leprechauns are usually about 2 feet tall, dressed in shades of green all but for a bright red cap, except for Taranis who wore a crown and a cloak. Today their season had drawn to an end and it was now their turn to rest, so they were here to meet with the queen of the pixies.

'Brigrid' the Queen of the Hollies was a pixie queen. Pixies come up to about our knee-height, and have four delicate little wings on their backs. They do not possess many magical abilities but can fly and can also expand to human size or shrink to the size of an acorn. Their special duty is to bless newborn infants.

"You can't do this, Taranis, you are meddling in human affairs!" Queen Brigrid warned.
"But she is Merlin's lover and he is our friend. He once helped me out long ago when I was in trouble, and anyone who helps out a leprechaun will have our eternal gratitude and we shall repay him at every opportunity." Taranis argued.

"Then why don't you rescue Merlin himself?"

"It is his fate, you yourself know that, and we cannot change it. But Vivien is another matter…"

"All right, I won't argue with you anymore. So then what will you do now?" the Queen wondered as she saw that Vivien was still unconscious.

"First of all we must help her to regain consciousness and tell her what has happened. And we must look after her."

"Wait a minute! You are going to let her see you? I will not agree with that idea!" the Queen disapproved.

"You are not required to help me, I only ask that you don't stand in my way."

"But the season is changing and you are leaving. Who will take care of her?"

"I will ask either the gnomes or the dwarves to protect and provide for her."

"The gnomes! The dwarves! You may as well ask the goblins to look after her!"

"Then what do you want me to do?" King Taranis was getting frustrated.

"How about this. I will tell my people to take care of her for the duration of this season, or until she is safe from harm. But you will owe me," The Queen suggested a bargain.
"Okay, whatever you wish!" Taranis accepted instantly and thanked her gratefully.

The leprechauns had all departed and now only the pixies remained, hovering around Vivien, trying to bring her back to consciousness by sprinkling water on her face and wrapping a cold wet cloth around her shoulders, where the tree had struck her and pinned her down.

After a long while Vivien began to stir slightly. She felt dizzy and her shoulders were throbbing with pain. She slowly sat up and opened her eyes, and the sight that they met stunned her for the picture that she was confronted with looked like an image out of a dream.

No less than twenty pixies both male and female surrounded her, and the one that stood directly in front of her was different from all the others. She was a lady with a beautiful physiognomy, clad in a shining emerald green dress that gleamed in the sunlight. Perched on her head were a red cap and a small crown that sparkled radiantly, and she had wings and held a wand in one hand.


"Don't be afraid, I am Brigrid, queen of the pixies. Our friends the leprechauns saved you, and we will look after you until you are well again", the Queen explained by way of an introduction.

Vivien was still dazed by the recent events, and tried to search her memory to find out what had happened.

"Merlin…Merlin…Merlin…Where are you?" She looked around; she had never seen this place before. Although she was well acquainted with the land within this region, her current location appeared completely unfamiliar.

"This is our terrain. It is disguised from normal human sight," the Queen said in response to her apparent confusion. "Your Merlin has departed."

Tears streamed down Vivien's face and she was overcome with misery as she thought about her own ignorance and stupidity in falling into Morgan's trap and unknowingly being used to cause Merlin's undoing.

On King Arthur's side, when he was totally at a loss as to where to find Merlin, he could only resort to Morgan and hope to rely on her magical powers to track Merlin down, as she had once been his apprentice.

Morgan pretended to assist him but apparently to no avail.

But then one day a goblin appeared before Morgan. Goblins are small like the pixies, leprechauns, gnomes, and dwarves, but not one amongst these other folks will have anything to do with the goblins because of their spiteful nature.

"I am Balor, and I have something to report to you," the goblin introduced himself. The truth behind his reason for coming to Morgan was that he wanted to revenge himself on the pixie queen for once having embarrassed him in front of all the fairies at a public gathering. "I know where Vivien is."
"Where?" Morgan eagerly inquired.

"Slow down. First you must make me a promise."

"What promise? And how do I know that I can trust you, when I have never even met you before?" Morgan summoned her wand out from beneath her cloak and pointed it at the goblin before he had time to realise what was happening. "Shu her tu!" The goblin was hurled through the air and pinned to the wall. He tried to struggle free, but although there was nothing actually holding him against the wall he could not come lose.


"Now will you tell me, my little demon."

"Don't hurt me please, I only came to give you news about Vivien. She is with the pixie queen, deep in the enchanted forest on the north side of the castle…" And he proceeded to give a lengthy description which included instructions on how to gain entry into the enchanted forest.

"Thank you very much, if everything you say is true then I will give you a handsome reward. What would you like from me?"

"I…er…I only want you to capture the pixie queen for me that is all." And he went on to give the most despicable display of embarrassment imaginable.


Morgan did not wait; she hurried immediately towards the place that the rascal of a goblin had described to her. Ah…yes, this is the entrance; it is a gigantic tree that has a hollow in the trunk large enough for a normal person to pass through. Morgan quickly entered into the dark crevice, and before she could leave through the other end the sight that she encountered was that of a group of pixies dancing merrily, with Vivien watching.

"She really is here!" she thought to herself.

"We have an invader!" the tiny voice of one of the pixies broke out and at the same time a loud whistle echoed through the woods. Within an instant the pixies and Vivien had vanished.

Morgan hastily came out from the tree hollow, but it was too late. All was silent and not a trace remained of the pixies or Vivien.

Furious, Morgan shouted "Come out and fight me, Vivien, don't just hide!"

Silence. No answer.

"I swear that I will search till I find you, no matter where you are."

And then she destroyed the great tree that stood as the entrance to the enchanted forest, until it fell thundering to the ground.

In anger and desperation Morgan went as far as to suggest to King Arthur that he should execute Vivien's mother and siblings, but the King refused, seeing that that would be going too far and that keeping them imprisoned was more than enough.


After that there was nothing more heard about Vivien, and no goblins appeared before Morgan. Morgan felt that she had committed a great error, and realised that she should have made friends rather than enemies. From then on she tried to improve her methods, forming friendships and allies, and frequently asked for the assistance of others to help her accomplish certain deeds rather than doing them herself, until this became a habit.

Although Morgan may not have been able to obtain Merlin's magic robe and make it become her possession, her magical powers had increased. After Arthur's final battle had come to an end and his life had drawn to a close, the story of Merlin, Morgan, and Vivien became a legend that was passed on through the generations, and it was generally believed that Merlin was destroyed by Vivien, his lover, while Morgan had simply vanished with time.

Many hundred years had passed, and people assumed that Morgan would have died by now. But no, she was still alive, and had never thought to neglect her intention to find Vivien. But she had learnt that in order to achieve success in anything you had to have assistance, so she began to pass on her knowledge and skills to a few people that she had selected, teaching them everything from charms and spells to how to make medicines from herbs and how to control various enchanted creatures. In addition she also wrote books on magic, and all this resulted in the formation of various schools of magicians throughout England under the name of the 'Morganians'.

The Morganians would meet annually, and Morgan herself would appear before her disciples only once every year. She was busy practicing skills that would enable her to contact the goblins, and was determined to be able to do this no matter how long it would take, because the mistake that she had made in the past by assaulting a goblin, invading the enchanted forest and destroying its entranceway had made the chance for her to find Vivien seem further away than ever.

But the reason that Morgan had not aged at all was because she had accidentally discovered one of the secrets of the dragon pendant. One night during a full moon she went for a walk to relax after an exhausting day spent practicing magic. Suddenly a young man came running past. He was a thief fleeing to escape arrest by the town authority, and Morgan had grabbed his arm. Then an amazing thing happened, for the dragon pendant began to glow eerily, Morgan's hand became fixed on the man's arm as if held by some form of adhesive, and there was a sudden rush of hot energy as a green light flowed into Morgan's body. She felt indescribably invigorated and rejuvenated, but after a few minutes the young thief was transformed into a wrinkled, white-haired elderly man. Alarmed, Morgan instantly released her grip on his arm.

When the town authority arrived at the spot they found her with an old man. They inquired whether a young man had been seen running by and the young man shook his head, and Morgan gave the same response. Once they had left the old man also departed, but this time he no longer had the strength to run.

So it was in this way that Morgan stumbled upon one of the secrets of the dragon pendant, and she would use this method every fifty years to ensure that she always remained looking young. And it looked as if Morgan was becoming a better person, for she had learnt to use other people to do her work for her. But this illusion of a reform was only temporary.

Gradually Morgan's teachings of charms and spells spread throughout England and across to France, eventually scattering across almost all of Europe…


Until one day, a close female disciple of Morgan's passed away, as a result of a fatal illness that was beyond any cure. Even Morgan was sick because she had sucked out the life energy from a man had a deadly disease. Even her most magical remedy could not improve her condition, and she watched the life of her closest friend slip away. Then suddenly she saw another body emerge, separating from the prostrate form of her dying friend. But this second shape appeared much fainter, and looked light and faded.

"Mace, is that you?" Morgan spoke to the pale figure.

"Yes, what has happened to me?" the shape replied.

"You are dead. If I am not wrong you're now a spirit, yes, you are a spirit. How come I can see you? That means that I am also…no…I don't want to die yet…"

"My master, I must go, someone has come to take me."

Morgan saw a dark mysterious man clad in a long black robe with a hood that hid his face. In his hand was a weapon that looked like a spear but the blade resembled a long sickle. He was advancing on a black steed, and when he reached them he struck Mace's new body with the sickle, slicing her at the waist.

"Don't!" Morgan screamed desperately, but it was too late. Mace's severed body faded into a cloud of smoke.

"Your time has come as well…" The voice of the mysterious man was chilling, and although Morgan had encountered countless fearsome and terrible things in her lifetime, she couldn't help but feel a tingle run down her spine at these words.


Conversation with the mysterious man and the process of bargaining that ensued led to Morgan's discovery of a new skill, the art of communicating with the spirit realm and various forms of ghosts and demons. It was this new knowledge that enabled her to be completely cured as if nothing had happened, because she was able to obtain the recipe for a miraculous drug from the ghosts and demons. This unexpected series of events caused her to become even more evil and confident than before, to the point that the Morganians ended splitting up into two streams: the "white magic" stream which continued to use sorcery but did not interfere with the spirit world, and the "black magic" stream which increasingly became involved with evil spirits.

Morgan tried to force everyone to follow her, but many people after learning communication with the realm of the dead lost their mind to the point of insanity, because they could not bear the images that they had witnessed.

Then one day Morgan finally learnt how to contact the goblins, through the mysterious man who was the messenger of death. And from that day on the fairy world lay in great danger.

Circa AD 1600
England

Morgan had two close disciples, Deimos and Phobos, the only two people who were able to master the art of communicating with the dead, which at that time was the ultimate skill Morgan possessed.
Deimos was a small, agile man who was prone to loquacity, and his white hair which was swept to the back of his head made him look exceedingly like a hawk. Even his piercing eyes resembled the eyes of a hawk, and he actually was able to transform himself into one, and frequently did so. He knew over fifty spells, specialising primarily in the concoction of various poisons and lethal potions.
Phobos, on the other hand, was a gigantic man, and consequentially rather clumsy and slow in movement. His body was covered in thick hair, and he had the strength of more than five men. He had mastered less than ten spells, but was honest to the highest degree and seldom spoke unless necessary. He also had the ability to change himself into a bear.

"Deimos, Phobos, go into the enchanted forest and seek a woman called Vivien, and bring me the magic robe!" Morgan uttered the command, for she had now found out how to enter into the enchanted woods.


Ever since Vivien had come to live with the fairies she had never once left the place, even though her wounds had long been healed. What struck her as odd was the fact that within one day the pixies, leprechauns, gnomes and dwarves would all alternate and take turns to come and look after her and attend to her every need, treating her like a princess. She never took advantage over these adorable tiny folks, and would sing to them frequently every day. Only a bit over ten days had passed by…
Then she began to miss her mother, and her brothers and sisters, so she decided that she must bid the fairies farewell, for she was now strong and healthy again. But there was one secret that the fairies had not yet told her…

"King Taranis, I think that the time has come for me to depart," Vivien spoke

"Errr…that's just it, it is now time for you to go," King Taranis said to himself, "but there is something that I have to tell you, Vivien, that is, the matter of time…" he stopped, unsure as to how to proceed.

Vivien noticed his discomfort and knew that there was something weighing down his mind.

"You can tell me, sir, tell me what the matter is."

"Well, the thing is, we haven't told you that our time is different from the time in the human world."
"What do you mean, different?"

"It's like this. You know how you human beings have always believed that us fairies are immortal? Well the truth is that the difference is really in the time…errr…how can I explain it so that you will understand? It's like this, the reason that when human beings see us they claim that we never grow old but always remain fresh and young, is because…um, do you understand what I'm saying?"
Taranis tried to explain, but he himself was confused trying to describe things according to human perception.

"Sir, you are not making any sense," a gnome called Brain piped up. "It's like this, one day in the enchanted forest is equal to one hundred years in the human world," he explained simply.

Gnomes are small creatures like the pixies and leprechauns, with a height of only 1 foot. They are experts on precious stones and underground treasures, and possess all the knowledge of the world, being able to learn any skill or language within a short period of time.

"What?!…Then that means that over a thousand years have passed already!" Vivien's face reflected pure incredulity.

"Then what about my mother, and my family?" she thought.

"If that is true, then what year is it now?"

"Counting from the day when you first joined us, it must now be sometime in the 1600s in the human world."

"You are teasing me, aren't you?"

"Us gnomes never joke," Brain said firmly, even those his face was smiling the whole time.
"Oh, then what am I going to do?" Vivien was confused by the unexpected turn of events.

But before she could figure anything out, her thoughts were shattered by a whistle that signaled the presence of danger.

"We are being invaded!" the guard's shouted warning resonated throughout the enchanted woods.

This time there wasn't only one invader like the time before, this time there were at least a hundred. They were the goblins, a whole army of them complete with weapons, riding astride miniature horses. At the back a large bear came lumbering, with a hawk perched on one shoulder.


Within an instant both the hawk and the bear had turned into human beings, and there stood Deimos and Phobos, Morgan's closest followers.

"Finally we have managed to find you, Vivien," Deimos said to her.

"Who are you? How do you know my name?" Vivien asked in surprise.

"Morgan is my master. She has been looking for you for over a thousand years. At last, the thing that my master most desires has come true. Come with us, Vivien!" Deimos spoke with pleasure.

But it wasn't going to be that easy, for by now the armies of the pixies and the leprechauns had assembled, and their numbers seemed to amount up to three times that of the goblins. The goblins have never been brave, but this time they were daring, probably because of the two men they had with them.

"Hurricana!" Deimos said and at the same time pointed his wand at the leprechauns' army. A sudden storm appeared and violently blew the leprechauns in all directions, but the pixies who were able to fly were able to escape such treatment, and they immediately responded by letting their spears hail down on Deimos. Deimos hadn't been expecting this, and the miniature spears stung him like a swarm of bees. His arm swelled up and became covered with tiny red dots, with some spears still buried in his flesh, and he moaned in agony.

Meanwhile the goblins had taken this opportunity to launch a vicious attack on the fallen leprechauns, who still lay scattered by the storm Deimos had conjured.

Seeing this Phobos transformed into a bear once more and began pouncing and thrashing at the fluttering pixies.


The war had begun, and could be counted as one of the most significant battles in the history of the fairy world.

As soon as Vivien realised what was happening, she called out her wand and, pointing it at large overhanging branch, cried "Neaterise!" As a result the branch immediately dropped down and crashed onto the bear. "It worked!" Vivien thought.

"Vivien, you must flee now, go with Brain and Brigrid! I will stay and fight the enemy." Taranis cried hastily.

"No, I will stay with my people!" Queen Brigrid refused defiantly.

"But the pixies must have a queen, and the queen must be safe!" Taranis declared with reason.
Before the three could leave a huge flame shot towards them, but fortunately the magic robe which Vivien still wore was able to protect them from harm. It was a magic flame from Deimos.

"We must go now, please believe me Queen Brigrid! Let's go Vivien!" Brain cried excitedly. The gnomes were not familiar with warfare.

So the three hurriedly set off. Queen Brigrid touched her wand to Vivien's arm lightly, generating a spark that spread all over her body, and within seconds Vivien was able to fly like the pixies. She grabbed Brain and flew after Brigrid.


Seeing thus Deimos turned himself back into a hawk and pursued their flight, leaving the fairy war to continue on of its own accord.

Brigrid had never travelled far from her territory, unlike Brain who had been everywhere, but always underground. So neither of the two were familiar with where they were going, and the hawk was catching up quickly. They all flew out through the giant tree that was the other entrance to the enchanted forest, getting closer and closer to the edge of the woods, until they could see the sea lying just ahead. At the edge of the forest the ground ended in a steep cliff that dropped down to the sea.
Vivien could see many sea vessels below. They were mostly large galleons with three masts, each mast with a double sail except for the last one. Between the last two masts were cloth riggings on both the port and starboard sides of the ship, which were meant to assist in the steering process. All of these galleons were currently in full sail and heading out to sea with a red, white and blue flag that featured a cross fluttering atop each mast. These flags were in fact the national flag of England, but Vivien was oblivious of this knowledge for she had never seen these banners before, as they had not existed in her time. She told Brigrid to approach one of these ships by skimming close to the water surface so that they would not be spotted. But the truth was, no one would have been able to see them anyway, for although the three had left the boundaries of the enchanted forest behind, the power of the pixies were still in effect and they were concealed from human eyes.

Thus, to the people in the sea vessels below the only thing visible was the sight of a hawk flying straight at them. Coincidentally, one of the crew aboard one of the galleons was at that moment standing atop the front mast testing out his bow and arrows, and seeing the hawk he targeted it and fired.


The arrow shot directly towards the bird, and Deimos caught off guard was instantly pierced through his torso. Everyone onboard the deck clapped and cheered the man for his accurate aim, but almost immediately the hawk falling through the air was transformed into the figure of a small man, and plunged straight into the sea. The ship's crew stood gaping in disbelief and utter bewilderment at the astonishing scene they had witnessed.

While they all stared aghast at the body of the man that had just fallen out of the sky and into the sea, Vivien and her two tiny friends took the opportunity to sneak onto the vessel and hide under a lifeboat, which lay face down on the starboard side of the ship.

The sailors hauled the man's limp body out of the water. He was already dead. The archer hurriedly climbed down from the ship's mast and stood shocked, pale and trembling. But within minutes the body slowly began to deteriorate before his eyes; the skin and flesh shrivelled over the bones and before they knew it all that was left was a pile of dust, which was soon blown away by the wind, leaving only the arrow which had struck the fatal blow. The atmosphere onboard the ship had suddenly become silent and lonely, no one said a word for the rest of that day, and many concluded that this was the spirit of the ocean come to haunt them, so they held a ritual to beg the spirits of the sea for forgiveness.

This ship was journeying to the far east…

Phobos returned to Morgan and reported to her of the events that had taken place in the enchanted forest.

"We've found Vivien, mistress, but…she…escaped," Phobos confessed, fearful of his punishment. But Morgan was silent and did not display signs of fury, as she had already been informed of the circumstances by the magic marble that she had invented. She had seen everything through this magic marble, and although the image had not always been clear she was able to guess most of what had occurred.

She had already planned her next steps. Now that Vivien was out of the enchanted forest it would not be so difficult to find her, for Morgan had followers all over England, and even in France, as well as throughout all of Europe.

Her hunt for Vivien began once more. The news that Morgan desired Vivien's capture spread to all her followers throughout Europe, but still no one could find her.

AD 1611
England

During that time, England was under the reign of King James. Before his coronation, he had eliminated some of the noblemen of the royal court under the accusation that they were sorcerers who communicated with evil spirits or practised black magic, and the terms "wizard" and "witch" were born. The roots of these words originated from the Bible, and had initially referred to those who gathered herbs to make charms, and practised spells and sorcery.

And because this was an age when education was flourishing, and more men were studying in fields such as modern medical sciences while the women were still using herbs and tradition healing methods, the result was that it was mostly members of the female race who were being accused as witches.

On top of this the King had produced his own translation of the Bible, known as the King James Version, and in the text certain sections were dedicated to bearing down on the practise of sorcery. Because of this, certain groups and individuals began to quote these passages and using it as a means to get rid of their enemies. And so the campaign to destroy all wizards and witches began, but despite all this King James remained a good ruler, and under his reign the people were peaceful and happy…

"We're in trouble, mistress, the Court and the Church are issuing laws to eradicate us!" one of Morgan's disciples reported to her at their annual conference.

"Don't be so stupid, no one can harm us, have you forgotten that we can fly on the brooms that I received as a gift of magic, can transform into any animal, and can perform magic spells, not to mention being able to fly or become invisible." Morgan explained to her followers who had gathered at the meeting.

"But…many have been captured! In England they were hanged and in the rest of Europe they are usually burnt alive at a stake!"

"They are the people who don't know what's good for them. I told them to come and learn more spells, but they refused; some saying that they didn't want to interfere with the spirits and demons, others saying that they were afraid. And now what happens to them! They cannot survive! But wait…" Morgan was thinking hard, "Since it is so, why don't you all disguise yourselves as witch- and wizard-hunters and mingle with the Court and the Church, and in the meantime help me to search for Vivien. I don't know where she has hidden herself, but find her and bring her to me!"

In those days countless people were accused of being witches and were hung, burnt alive, or tortured in various ways to confess that they were a witch. These were mostly users of white magic, and the reason they had confessed was because they could not endure the physical torment and had to admit that they were practising black magic, as confessing to witchcraft and being executed was the preferred alternative to being tortured. But even some users of black magic were caught, although most escaped by transforming into various animals, flying, or becoming invisible, so that to this day not many were left of the white magic side, whereas black magic remained widespread and in abundance.

But still no one had heard of the whereabouts of Vivien, and with time the hunt to exterminate all witches gradually came to an end.

Time passed on in the world of normal folks. England entered an age of colonisation and began invading the east. Morgan did not let this opportunity slip by, and in fact it was she who was behind this sudden race to colonise foreign countries. Her people would always be mixed in with the troops, and no matter what country England managed to conquer, Morgan's army of black magic would instantly seize control over the activities of the local magicians in order to find out any news related to Vivien, and sometimes to take away the resources of that region for their own use.

"I don't understand…Vivien, where are you?" Morgan murmured to herself. Morgan had by now become one of the greatest people in the world of enchantments and sorcery, with followers all over the world - in England, Europe, Asia, Africa, even America, and anywhere else that magic is used - and in everyone of these regions she had immediately sent her people in to keep an eye out for signs of Vivien.

"No matter how many thousand years it takes me, I will find you!"

Merlin's Secret - การ์ตูน สิมิลัน และนวนิยายฉบับภาษาอังกฤษ

Merlin's Secret

Circa AD 410
England


Merlin had once had a lover before when he was still in his youth and did not yet know that he possessed magical powers. Her name was "Nimeva" and he loved her dearly, but she was killed by a fire-breathing dragon. Merlin was overcome with grief, and began to learn to make use of his magic.
Later on he met Vivien, who was the exact replica of Nimeva in appearance, but in personality the two couldn't be more opposite. Vivien was very self-centred, and Merlin would try to please her in every way, so much that she became annoyed with him…

Vivien was a ravishing beauty. Her eyes were clear, sparkling oceans of blue; her long flowing hair was a rich cascade of gold; and her skin was of such a startling pure whiteness that anyone who happened to see her would have to turn back to look at her again. She was a small girl, but with an extremely fine figure.

The reason she had accepted Merlin as her lover was because she had been pressured by Morgan, who promised to give her everything she desired once she has learnt everything from Merlin. Morgan had said that the reason she needed to obtain these spells was just in case she ever needed them to help her mother and younger siblings.

But Vivien often lost her temper because Merlin called her "Nimeva" so frequently that she felt as if he did not actually love her, but only wanted to be with her because she reminded him of his past lover.

"Merlin, you deceive me, you do not really love me," Vivien complained.

"I truly do love you, Nimeva…um…Vivien." Merlin forgets every time.

"See, you won't forget her! My name is Vivien, and I want to be myself and not anyone else! So if you love me, I want you to love me for who I am and not because I look like someone else!"
Vivien then remembers Morgan's words when she told her that if she really wanted to test Merlin's love for her, she must ask him for the secret of his enchantment and the cause that would make him lose his powers. So she said to Merlin,

"Merlin, if your love for me is true you must tell me what would cause your magical powers to fade." She looked directly in Merlin's eyes as she asked this.

Merlin never thought that anyone would dare to ask him this question. He who had never been angry with anyone before now yelled at her furiously "How dare you! You ask for something which you have no right to know!"

Vivien was so astonished by his sudden rage that she burst into tears.

But it seemed as if some mysterious magical force in the area had come over Merlin to soothe his fury, so that he was calm again almost immediately. He felt regretful about having been so aggressive, and apologised to her. But Vivien refused to quell her tears, so he drew her towards him and kissed her, but this only caused her to weep more uncontrollably.

Merlin never once guessed that his life would be drawing to a finish within only a few minutes from now. Even though he had been aware that his time would be coming to an end fairly soon, and had already once bade farewell to King Arthur, he was not able to foresee into the near future.

What had just occurred earlier urged him to finally decide to reveal his deepest secret to Vivien, if only to let her have her way.

"All right, Vivien," he called her by the correct name for the first time. "I will tell you my secret. There is no force on earth that can as much as harm me, unless…I am deprived of the two objects that contain all of my powers. These two things are…"

"Merlin!" A yell interrupted him from far off in the distance, and soon the shout was followed by the appearance of a knight galloping towards them upon his steed, robbing the two of their privacy and shattering the intensity of the moment.


"Merlin…" the knight gasped, breathless with exhaustion. "I have been searching for you everywhere. This is the last place where I expected to find you."

"What is the matter, Sir Galahad?" Merlin queried.

"King Arthur urgently requests your presence!" Sir Galahad was still struggling to catch his breath.
Merlin turned back to glance at Vivien. She was still staring at him intently, as if still waiting for his answer.

"Tell the king that I will be there presently." Merlin wished to clear things up with Vivien and settle the situation once and for all, for he knew that he was able to vanish and appear before King Arthur before the knight would even be back to report.

The knight swiveled his horse around and disappeared amidst a storm of dust, and the sounds of the cantering soon faded into silence.

An atmosphere of loneliness and solitude hovered above the forest grounds. It was dusk in late summer, not far off from the time of year when the season would make its transition into autumn. The two were sitting in a clearing in the middle of the woods, where a small creek trickled through and a large oak stood tall in all its proud splendour and regality.

Vivien had ceased her weeping, and without a word was staring at Merlin expectantly.

Merlin gazed at her absentmindedly. He felt as if he were in a trance. His ears seemed to have filtered out all the noises of the world around him and he was now oblivious to all sounds but the beat of his own heart, which reverberated and echoed in his mind with every pulsation. Why does he have to tell her? He was tormenting himself with this question. He glanced at her face again. Did he really love her that much? Yes, he did, because she was so like Nimeva, or did he love her because she was Vivien?

It was as if a spell had settled over Merlin's heart again.

"I insist, Vivien, that I truly love you, more than you would ever think. I will tell you…the two critical items which contain all of my powers are my magic robe, and the dragon pendant…"

As soon as Merlin had finished this confession, he felt relieved as if a mountain had been removed from his chest. He had not shared this secret with anyone for a long time, a very long time, at least a hundred years, no, more like two hundred. But he had always been healthy and never looked as old as he really was.

"That is a lie."

"I am not lying."

"Then prove it."

"Sure."

Merlin removed his cloak and the necklace with the dragon pendant, and held it out to her.
"Now, try using the skills that I've taught you and cast a spell on me!" Merlin places himself entirely into her hands to prove his words to her.

As soon as Merlin had removed his robe he looked just like any ordinary old man. The aura and splendour that had once radiated from him now vanished and he was left looking pathetic and pitiful. He was now dressed only in clothes of simple, faded white cotton. No one had ever seen Merlin like this before. Even though Vivien had often been alone with him, even she had never seen him like this. For he now appeared like any ordinary person, with no magical powers whatsoever.

So Vivien knew immediately that everything Merlin had told her was true and that there was no need to prove anything any longer. She could see for certain now that Merlin truly loved her with all his heart, so she decided to return the magic things to him.

But just as she was about to restore the dragon necklace back to its owner, she was suddenly ceased by an enormous gust of wind that hurled her forcefully away from Merlin. This gust of wind had appeared out of nowhere despite the fact that there were no winds in this area, and Merlin knew at once that this wind could only have been created by some form of enchantment.

And sure enough a figure began to appear between the two people who had previously been on their own. Merlin gazed at it intently and was able to make out that it was a female form.

"Morgan!" he exclaimed.


"Yes, it is I." Morgan pulled out a wand and pointed it at the dragon pendant that had fallen to the ground, "Ariva cum!" The pendant floated into her outstretched, and she grinned wickedly.

Morgan was no longer the young girl that Merlin had known. He had not seen her for many years now, and in that time she had grown into a full adult. She was now a tall, thin lady, with pale skin and jet black hair. Her golden-brown eyes glowed and made her look strangely fierce and mysterious beneath the black swathes of clothes that swirled around her. But despite the iciness of her glare, her appearance still held an overpowering quality of feminine beauty and elegance.

"Thank you very much, Vivien, my trust in you was not wasted."

"You used me!" Vivien cried out in anger.

"No, it was your own foolishness that prevented you from seeing through Merlin."

Before Merlin could move Morgan pointed her wand at him and uttered a spell, "Shu her tu!" and Merlin's body was cast violently at the trunk of the great oak. Morgan didn't wait, she began attacking him mercilessly before he had a chance to collect himself, for in addition to not having the magic robe that protected him from all spells his dragon pendant was now also lost to Morgan.

"Komobinay," Morgan finished off, and with that Merlin's figure became stuck to the trunk of the oak. He tried to struggle, but found that his body was paralysed, frozen against the tree. Merlin never dreamed that he would ever lose to anyone so easily.

"…You will be defeated by a lady." The voice of the wise old man was once more resonating inside Merlin's head. "Has my time come to an end already."

Merlin's form slowly sank into the wood of the oak as if it were quicksand. But before he was completely encased in the tree he declared in a loud voice,

"I curse you, through the power of my magic possessions which you now hold, that the day you bear a child will be the day of your death. Cruza butra!"


As soon as Merlin's voice had died away the dragon pendant that Morgan held in her hand began to glow radiantly, and she could feel the power of the curse, the sensation of it penetrating throughout her entire body. But Merlin had forgotten to think of Vivien. She still stood holding his magic robe in her hands, and now the golden pattern of the twelve signs of the zodiac embroidered on the cloak also flared up and shone brightly, and the power of the curse also spread and permeated through her.

Then Merlin's figure was swallowed up by the oak tree.

"No!" Vivien cried in a voice that split through the air and sent the birds fluttering out from the trees.
Morgan turned to Vivien.

"Hand the robe over to me now!"

"In your dreams!"


Vivien rose to her feet and took out her wand, "Frio troptic!" she cried. Flames shot out from the end of her wand straight towards Morgan. But before they reached her, they parted in the middle and split into two streams of fire, one going to the left and the other to the right side of her without causing her any damage, for she had raised the dragon pendant up in front of her in defense.

Vivien was stunned by this unexpected outcome but she quickly regained control of herself. She put Merlin's magic robe on just in time, for Morgan was now casting her own spell back against her,
"Hurricana!" As had happened before a gust of storm now rose and headed directly at Vivien. But this time, as soon as the wind reached her it just blew past, without creating any threat of danger.

The pair could now see the extreme power that the two enchanted objects contained, and immediately knew why Merlin always wore the robe, and never removed the dragon necklace from around his neck.


But Morgan was many times more intelligent and educated than Vivien, as she had come from an aristocratic family, whereas Vivien was only from a common background. So Morgan quickly realised that in order to eliminate Vivien she had to use other methods, rather than continue to attack her directly with spells and sorcery. She now pointed her wand at a large branch that hung above Vivien's head,

"Neaterise!" The branch broke off and fell on Vivien, catching her off guard and knocking her to the ground. She became unconscious.

Morgan advanced upon the sprawled out figure, but before she could reach her a bright illumination burst out all around Vivien and she was enveloped by a cloud of smoke. When the smoke faded away her body was no longer to be seen, and only the fallen branch remained to mark the spot where she had lain.

The Legend of the Magician - การ์ตูน สิมิลัน และนวนิยายฉบับภาษาอังกฤษ



The Legend of the Magician

"Once upon a time, a long time ago…" the voice of Merlin thundered loud above the deafening chatter of all the noblemen and brave warriors of King Aurelius's court.

"…there lived a giant in Ireland…" almost everyone had turned towards the source of the voice, and even the people who had had their backs facing him had had to turn around.

"…who through an enormous amount of effort arranged a series of gigantic boulders into a large circle…" by now everybody was interested only in what he alone had to say.

"…it carried these boulders all the way from Africa, with its own single strength. The size and weight of these boulders are far greater than any human being like us could ever possibly shift, no matter how many of us there were." Some people were now looking at each other wonderingly, feeling completely astounded.

"We are trying to figure out a way to build a monument, we don't want to hear any fairy tales!" one of the noblemen shouted from the back of the crowd.

"Hahahaha" everyone burst into laughter, and the noisy chattering began once more as they all turned back to talk amongst themselves again.

Merlin sighed to himself. "These people don't know how to think, they can only use their strength" he mumbled in his throat.

"And how can we bring them here…if they are that heavy!" As soon as this was uttered everybody became silent almost immediately, even before the sentence had been finished, for this was the voice of none other than King Aurelius himself.

"Why should we travel all the way to Ireland, when this kingdom has plenty of large boulders to supply us…" Aurelius voiced his opinion. Of all the people, he alone had faith in Merlin, but this time even he couldn't help but be puzzled by Merlin's story about these boulders in Ireland.

"It's not as simple as you think, your Majesty" Merlin answered "these boulders are no ordinary rocks, but in fact have great magical powers. Anyone who is ill, once bathed in the water that has been used to wash these rocks will immediately be cured miraculously. Thus it is only befitting that these rocks are used in the construction of a monument in honour of your Majesty's brave warriors, for no other rocks can equal their superiority."

Finally, many noblemen and warriors volunteered to go with Merlin to bring back these magic boulders, and soon they set sail with Uther, King Aurelius's brother, who had been assigned to command the troops on this journey. On this occasion Uther was given the chance to become much better acquainted with Merlin, and to become even more aware of the greatness of his magical powers.

This was not the first time that Merlin had demonstrated his mighty skills. Prior to this he had made prophecies about the Kingdom of England and the various leaders who would reign over this empire, whether it be Aurelius, Uther, or the next king who in the future would become the greatest ruler of all, that is, Arthur, son of Uther. And Merlin was counselor and advisor to them all, offering advice and assistance in times when sorcery was needed.

Predicting the future was Merlin's greatest talent. Despite his odd clothing, there were few people who ever noticed the way he was dressed, for whenever anyone met him they were always far too absorbed and excited about what he had to say.



Merlin had a serious face, and was always frowning. He was not extremely tall, and his long flowing beard was the colour of pure silver. His cloak, with a hood that covered his head, was of a deep purple colour, so dark that it almost appeared black, even in broad daylight. This cloak was decorated with a pattern in gold thread but was so old and soiled that it was difficult to make out the design, which depicted the twelve signs of the zodiac, arranged vertically down the front of the cloak with six signs on each side. The signs on the right consisted of Aries, Taurus, Gemini, Cancer, Leo, and Virgo, while the left side was comprised of Libra, Scorpio, Sagittarius, Capricorn, Aquarius, and Pisces. No one has ever seen Merlin dressed in any other clothes, but maybe this is just because he only wore other clothes when no one else was around.

Besides this, Merlin always wore around his neck a chain with a coin that was imprinted with the image of a dragon. It was the type of dragon that did not have wings, and when asked about this Merlin replied that it was a dragon of the East, as these do not have wings, unlike the dragons in England. He had had this necklace ever since he was a child, when it was given to him by a friend from China.

This friend from China was a wise man who had a special talent for healing people of diseases, as well as being able to foretell the future. He was among one of the Chinese people who had travelled with a junk vessel that had sailed over to trade along the coasts of the West. At that time he had made a prediction:

"Merlin, you are going to become a great man, and your name will remain forever on the lips of people and will continue to echo throughout all of eternity…" the hoarse voice of the ancient wise man said, then he was silent for a moment.

"…but you are also subjected to a curse, for in the end you will be defeated by a lady." This was the last prophecy that the wise man made before he departed, and as a parting gift he gave the dragon pendant to Merlin for protection, which is the reason that he has always worn it ever since.

Merlin stroked his pendant once more; he could still hear the voice of the wise old man echoing in his ears, "…You will be defeated by a lady." He, defeated by a lady? To this day he still has not met a single lady who possessed greater magical powers than he.

The rocks were brought over from Ireland and erected into position, arranged exactly as Merlin had seen in his vision. It was the greatness of this rock monument that led it to be called "Stonehenge", and it was widely talked about by all who saw it throughout the reign of King Aurelius, and until his death.

Uther became the next ruler. He was a brave king, and whenever war erupted the event was always preceded by the appearance of the vision of a dragon, and for this reason he came to be given the name of "Uther Pendragon". The people loved and admired his courage and earnestness. However, although he was a courageous ruler, he still committed a dishonourable deed in his time, for he fell in love with a lady who was the wife of the Duke of Cornwall. Her name was Igerna.


So Merlin helped Uther to transform into Gorloïs, the husband of Igerna. Even though he had not been completely willing to do this, it was another occasion in which Merlin assisted his king by using sorcery.

"Merlin, I beg you, I will do anything but let me be with her for just one night. Please help me…" Uther pleaded to Merlin as a child would for his favourite toy.

"But…it's not right, your Majesty…she has a husband, and the Duke of Cornwall is loyal to you." Merlin tried to bring him to his senses.

"My heart is about to shatter, Merlin, if you don't help me I will invade them tonight and win her myself." Uther exclaimed as one who has lost his mind, but he appeared to really mean what he said.
Merlin did not want England to lose such a strong leader, and he could already foresee something in the future which even he himself would not be able to prevent; for he knew that it was the fate of Gorloïs not only to lose his wife, but also to meet his death.

"Tonight I will perform a ritual, and when the moon is directly overhead, go into the castle and do as I tell you. Don't act in a way that will draw any suspicion towards yourself, and everyone you meet will think that you are Goloïs." Merlin reassured Uther.

Uther's soldiers tricked Goloïs out of the castle and killed him the woods, and the disguised King Uther entered the castle and spent the night with Igerna.

Not long afterwards Igerna discovered that she was pregnant and eventually gave birth to a son, and this child was none other than Arthur.

Before any of this happened Igerna already had a daughter of her own whose name was Morgan. She was born three years before Arthur, and Merlin later accepted her as an apprentice because he felt guilty for his assistance in causing the death of her father and wished to make up for it. Although Morgan was very bright and managed to learn all the spells that Merlin taught her at an amazing speed, her heart was filled only with anger and vengefulness. Even though she was still a small girl, her wickedness had already caused her to be nicknamed the 'Dark Fairy', and commonly she was also known as 'Morgan le Fay'. She was only a little girl, with the beauty of a goddess, but her evilness was equal to that of the devil.

"I can teach you only the substance of my magical powers, but you alone are responsible for the decisions about what you will do with the things you learn." Merlin said to the young girl, "But remember, only the beauty within your heart will bring you true happiness."

"I would like to take your advice, but my father is dead…" She answered, looking at the ground.

Then she raised her head, her eyes flashing with a strange gleam, and looked at Merlin coldly.


"You promised my mother that you would teach me everything about sorcery, is that not correct?"
"That is so, that is what I promised her." Merlin reaffirmed his word.

"Then…you don't need to teach me anything else!"

And with that she hurled her staff to the ground and uttered a spell, and the staff was transformed into an enormous black cobra that slithered towards Merlin and raised its head, ready to destroy him. With the speed of lightning, Merlin reached out and grabbed it by the neck before it could strike.

"Turna backum!" and the shape of the cobra returned once more to a mere wooden staff. Merlin looked up to see Morgan, but she was no longer there.

"I really will be able to pass on to her only pure knowledge and nothing else," he said sadly.

When Arthur was still a very young boy, Uther asked Merlin to take his son away and hide him in a safe place for fear that his life will be under threat from the people of the murdered Duke of Cornwall who are hungry for revenge. So Merlin placed the boy under the care of a noble knight called Sir Ector, who himself already had a son called Kay.

Sir Ector brought Arthur up as his own son, and Kay treated him like a younger brother.

Eventually King Uther fell seriously ill and passed away, and this triggered a huge debate among the noblemen as to who was to become the next ruler. None of them were aware that Uther had left a son behind, that is, no one except Merlin.

For the next several years, England was without a ruler. Gradually Arthur grew up and reached an age when he should become king, but Merlin knew that if he were to suddenly announce Arthur as the rightful ruler of the land, no one would accept it.

So Merlin laid a plan. Using the mysterious powers of sorcery, he created a sword that was thrust deep into a rock. On the sword were engraved the words:

"Whosoever pulls out this sword is the rightful heir to the throne of England."

Countless knights attempted to draw the sword from the stone, but all to no avail. In the end they all agreed to hold a tournament, in the hope that this event would reveal to them a man with the exceptional strength to withdraw the sword.

Kay, the son of Sir Ector, was among those who were to participate in the tournament, and Arthur accompanied him to the event. However, upon arrival at the tournament grounds Kay discovered that he had left his sword behind, so Arthur offered to return and fetch it. But when he reached the house he found it to be locked and utterly vacated, as everyone had gone to watch the tournament. At a lost as to what to do, Arthur began to retrace his steps back towards the tournament grounds with this head hanging down, but on the way it happened to be his luck to encounter the sword buried by magic deep in the rock. Filled with joy and relief, he hurriedly withdrew the sword, not caring as to what sword it was as long as his brother had a chance to compete in the tournament, and swiftly set off to deliver the weapon.

As soon as Kay set eyes on the sword he immediately knew where it had come from, and quickly informed his father. The pair were overwhelmed by incredulity at the object that they witnessed before them.

"Arthur, where did you get this sword?" Sir Ector questioned in disbelief.

"I found it thrust into a rock in front of the pavilion, Father, so I pulled it out for Kay," Arthur replied.

"Take me to the place and show me what you did!" Kay grabbed Arthur's arm and together the two headed towards the rock to return the sword to where it had originally come from.

"This is it." Arthur slipped the sword back into its initial position in the stone.

"Let me have a go." Kay tugged at the sword, but it did not budge.

"My turn." Sir Ector tried the same thing, but the sword remained stuck fast as if it had never been removed from its place.

Arthur was perplexed by the situation and the behaviour of the two. He was sure that they could only be pretending, and unintentionally he laughed out loud.

"What are you laughing about, Arthur?" Kay asked angrily "Why don't you try again and see if you can still do it!"

"Very simple!" Arthur drew the sword out as easily as he would from a sheath.

As soon as Sir Ector saw this he fell to his knees before Arthur, and Kay quickly followed his example.

"Father! Kay! Why are you kneeling before me? Please get up! Don't! Don't mock me like this!" Arthur pleaded to them.

"No, your Majesty…oh King…Arthur…I am not your father, and I never dreamed that in truth you are of royal blood!" Sir Ector exclaimed in sheer admiration, and he told Arthur everything from when Merlin had first brought Arthur to him as a tiny infant.


So Arthur was crowned King of England, and although initially people were unwilling to accept this, there was no one else who could remove the sword from the stone regardless of the number of attempts they made, other than Arthur who was able to perform this feat over and over again as simply as if the sword were only thrust into soft wood.

And after that Merlin had appeared before everyone and revealed the fact that Arthur was really the son of King Uther, and when they learnt this the people and all the noblemen were filled with gladness.

Later in his reign Arthur lost this sword in battle, so Merlin found him a magic sword, the sword Excaliber, which had previously been in the possession of the Lady of the Lake. Eventually they established the famous "Knights of the Round Table", and all through this time Merlin remained a trusty advisor to King Arthur, even though they did not always agree on every issue.

The end finally came to Merlin after everything seemed to have settled into its place - Arthur had wed, there were many brave and skillful knights who had become part of the Round Table, the kingdom was firmly established. Merlin now wished only to live the last years of his life in peace, after all the exhaustion he had been through from being advisor to three generations of rulers.

But it seemed that the karma he had created with the killing of Goloïs was catching up to him. He had deceived Igerna into believing that Uther was her husband, and now it was Merlin's turn to fall an inescapable victim to the power of love. The young lady was named "Vivien", and Merlin taught her everything he knew of sorcery. But in the end she grew tired of him and helped to bring a curse upon him that has trapped him within an oak tree ever since. And occasionally someone would find this oak tree and would be astonished by the extremely grievous face of an old man which they thought they could see in the bark of the tree, and would be reminded of the face of Merlin. But he will always remain there, a helpless and lonely captive, until Vivien returns to reverse the spell and release him…

"What a fascinating story, but does it only end here?" The little ten-year-old boy wondered to himself. It was already past nine o'clock at night.

"Don't go to sleep too late, my son, or you'll get up late tomorrow." A voice came from outside the room.

"Yes Father."

วันอาทิตย์ที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2553

ลงไว้สะสม

เคยวาดไว้นานแล้ว เคยไว้ในเว็บของสิมิลัน แต่เว็บปิดไปแล้ว ก็เลยมาเก็บไว้ในบล็อก ช่สงนี้มีแผนในใจว่าอยากรวมเล่มสิมิลัน 1-4 ไว้ในเล่มเดียวกันอีกครั้ง เผื่อจะสร้างนักอ่านรุ่นใหม่ให้มาสนใจอ่านวรรณกรรมไทยบ้าง

ยังมีคนคิดถึงสิมิลันอยู่ไหมนะ

กำเนิดสิมิลัน กราภูงา

3 ฮีโร่ของไทย ศักดิ์สิทธิ์นาค, สิมิลัน และัทรงเวทย์
จะกลับมาโลดแล่นอีกครั้ง

unseen similan อยากให้เด็กไทยได้รู้จักประเทศมากขึ้น

แผนที่ถิ่นที่อยู่ของตัวละครในเรื่อง

วันเสาร์ที่ 2 พฤษภาคม พ.ศ. 2552

บทความที่ลงหนังสือพิมพ์โพสต์ทูเดย์

ถ้าโลกนี้ไม่มี..Harry Potter
ก็คงจะไม่มี..Similan Krapu-nga
โดย สุเนตร

จะว่าไปแล้ว ก็คงไม่มีใครเชื่อ และคงจะว่า “พูดเป็นเล่นไป!” มันจะมาเกี่ยวกันได้ยังไง “แฮร์รี่ พอตเตอร์”วรรณกรรมเยาวชนจากอังกฤษผลงานของ เจ.เค.โรว์ลิ่ง ที่ดังกระฉ่อนไปทั่วโลก กับ “สิมิลัน กราภูงา” วรรณกรรมเยาวชนไทยในแนวเดียวกัน..

แต่ถ้าท่านรู้ประวัติที่มาที่เป็นเบื้องหลังเบื้องลึกที่ไม่เคยเปิดเผยที่ไหนมาก่อนของเรื่อง “สิมิลัน กราภูงา” ซึ่งมีเรื่องราวดุจดังนิยายอีกเรื่องหนึ่งเช่นกัน ก็คงต้องทึ่ง!

ย้อนหลังกลับไปเมื่อเดือนกรกฎาคม ปี 2543 หนังสือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ เล่ม 1 ตอน ศิลาอาถรรพ์ ถูกแปล และตีพิมพ์เป็นภาษาไทย เดือนกันยายน ก็พิมพ์เล่ม 2 ตอน ห้องแห่งความลับ และเดือนพฤศจิกายน พิมพ์เล่ม 3 ตอนนักโทษแห่งอัซคาบัน โดย นานมีบุ๊คส์ เป็นผู้จัดพิมพ์ เป็นที่แน่นอนว่านักอ่านหลายรุ่นของบ้านเราให้การต้อนรับเป็นอย่างดีกับวรรณกรรมชุดนี้

จากความโด่งดังของแฮร์รี่ จนทำให้ในเดือนธันวาคม ปีเดียวกันนั้นเอง ได้มีหนังสือที่ชื่อว่า “รวมเว็บไซต์และเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับ Harry Potter” เกิดขึ้นมาโดย A.J. Printson และติดตามด้วยเล่ม 2 และ 3 ในปีถัดมา
เนื้อหาภายในหนังสือจะมีข้อมูลจากเว็บไซต์ต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับแฮร์รี่ ทั้งไทยและเทศ รวมถึงประวัติข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับเวทมนตร์ด้วย

จนถึงที่สุดเมื่อเดือนตุลาคม ปี 2544 ทาง e.magic club ผู้จัดพิมพ์หนังสือดังกล่าว ถูกสั่งห้ามจัดพิมพ์และจัดจำหน่ายจากตัวแทนเจ้าของลิขสิทธิ์ เพราะสิ่งที่กระทำไปนั้นถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์มากกว่าเป็นหนังสือที่ชื่นชมแฮร์รี่ธรรมดาๆ เล่มหนึ่ง

จากพันธมิตรที่เคยชื่นชม แต่กลับถูกห้าม จึงเป็นผลให้กลายเป็นสิ่งตรงข้าม..

ด้วยความเสียดายข้อมูลที่มีอีกมากเกี่ยวกับตำนานต่างๆ อีกทั้งเสียใจที่ไม่ได้ทำหนังสือที่ตนเองชื่นชอบ จึงทำให้ A.J. Printson (ซึ่งไม่เคยเขียนนิยายเรื่องใดๆ มาก่อน และหนังสือที่เขียนส่วนใหญ่เป็นคู่มือคอมพิวเตอร์ หรือสารคดี..) ได้เกิดแรงบันดาลใจอย่างแรงกล้าที่จะเขียนวรรณกรรมเยาวชนกับเขาบ้าง.. และแน่นอนฝ่ายร้ายต้องเป็นพวกพ่อมดแม่มด!

เรื่องจึงเริ่มต้นขึ้นจากการที่เขาไปเที่ยวที่จังหวัดกระบี่

เขาได้เห็นหน้าผาที่หาดไร่เล เห็นฝรั่งไปปีนหน้าผาเล่น และเกิดความคิดว่าน่าจะมีอะไรอยู่บนนั้น เคยมีใครขึ้นไปหรือเปล่า เห็นลิงกังที่ชายหาด

อีกทั้งยังไปที่ถ้ำผีหัวโตในจังหวัดเดียวกัน และพบหินย้อยรูปฤาษีตามที่ไกด์นำทางแนะนำ เห็นหินที่ดูเหมือนหัวกะโหลกขนาดใหญ่ เห็นหินรูปเงือก..

เมื่อกลับมาถึงกรุงเทพฯ เขาจึงลงมือที่จะผูกเรื่องที่ได้เห็น ให้กลายเป็นเรื่องราวที่ตื่นเต้นสนุกสนานตามแบบฉบับของวรรณกรรมเยาวชน ตามกระแสของโลกในขณะนั้น โลกแห่งเวทมนตร์!

“สิมิลัน กราภูงา” ลูกครึ่งไทย-อังกฤษจึงถือกำเนิดขึ้น โดยใช้เวลาแต่งเรื่องเพียง 4 สัปดาห์ และตีพิมพ์ครั้งแรกในเดือนกุมภาพันธ์ 2545 ในชื่อตอน “เสื้อคลุมวิเศษเมอร์ลิน” เหตุที่เขาดึงเอาเรื่องของเมอร์ลินมาเป็นปมของเรื่องก็เพราะ “เมอร์ลิน” เป็นพ่อมดที่ถูกกล่าวถึงมากที่สุดในตำนาน มีหนังสือมากกว่า 600 เล่ม ที่อ้างอิงถึง เมอร์ลิน (แม้แต่เรื่องแฮร์รี่)

ซึ่ง A.J. เองก็ไม่พลาดเช่นกันที่นำเรื่องนี้มาใช้ จึงน่าจะถือได้ว่า หนังสือชุดนี้เป็น วรรณกรรมไทยเรื่องแรก ที่นำเรื่อง เมอร์ลิน มาเป็นหนึ่งในตัวละครของเรื่อง และยังนำตัวละครอย่าง “วิเวียน” คนรักของเมอร์ลิน และ “มอร์แกน เลอ เฟย์” ลูกศิษย์ของเมอร์ลินมาด้วย

และเรื่องราวได้ต่อยอดจากตำนานเดิมที่กล่าวถึงเหตุการณ์ที่เมอร์ลินโดนสาปให้ถูกกักขังอยู่ในต้นโอ๊กโดยคนรักของเขา แต่ในเรื่อง “สิมิลัน” ได้ขยายเรื่องราวในตอนนั้นต่อ จึงทำให้ทราบว่าแท้ที่จริงคนที่สาปเมอร์ลินก็คือ มอร์แกน ลูกศิษย์ของเขานั่นเอง และมีผลทำให้ของวิเศษสองสิ่งคือ เสื้อคลุม และเหรียญตรามังกรของเมอร์ลิน แยกออกจากกัน โดยมอร์แกนได้เหรียญตรามังกร วิเวียนได้เสื้อคลุม ทั้งสองต่อสู้กัน วิเวียนแพ้ แต่เธอได้รับการช่วยเหลือจากเหล่าแฟร์รี่จนรอดพ้นไปได้ มอร์แกนไม่เลิกติดตามหาเธอ ผลักดันทำให้เธอต้องหนีไปให้ไกลที่สุด..

การเดินทางข้ามกาลเวลาเป็นพันปี ทำให้เธอพลัดหลงมาถึงแดนสยามในสมัยกรุงศรีอยุธยา จนในที่สุดเธอพบรักกับชายหนุ่มตามคำสาปของเมอร์ลินที่สาปผู้ที่ถือครองของวิเศษทั้งสองอย่าง เธอได้ให้กำเนิดบุตรชายนามว่า “สิมิลัน” เพราะเด็กคนนี้ถือกำเนิดที่เกาะแห่งนั้น

แต่ถึงกระนั้น มอร์แกนก็ค้นพบความเป็นอมตะ และยังใช้บรรดาลูกสมุนตามล่าหาวิเวียนและเสื้อคลุมจนมาถึงเมืองไทย จนท้ายที่สุดก็พบผู้ครอบครองเสื้อคลุมคนล่าสุด และการต่อสู้เพื่อเสื้อคลุมของเมอร์ลินได้บังเกิดขึ้น..
บรรยากาศของเรื่องส่วนใหญ่อยู่ในเมืองไทย และยังใช้สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เป็นองค์ประกอบของเรื่องไม่ว่าจะเป็น
“เกาะสิมิลัน” มีถ้ำลึกลับที่เป็นที่เก็บรักษาเสื้อคลุมเอาไว้
“เกาะเสม็ด” หรือเกาะแก้วพิสดาร กลายเป็นที่ประลองเวท
“ถ้ำผีหัวโต” เป็นสถานที่ที่ผู้วิเศษโบราณถูกสาปให้กลายเป็นหินพร้อมกับพรรคพวก คือ บากูโมถ่าย อาจารย์จอมขมังเวท สมุทตรา อสูรน้อยผู้ซื่อสัตย์ และมัสยาฆาตี ราชันแห่งเงือก
“เขาตะปู เขาพิงกัน” เป็นประตูผ่านมิติ
“หน้าผาที่ไร่เล” เป็นที่ตั้งของวิหารวานร 1 ใน 12 วิหารแห่งอาณาจักรตามพรลิงค์ (นครศรีธรรมราช)
ฯลฯ

เรื่องราวของสิมิลัน ไม่ได้จบลงแค่เล่ม 1 เท่านั้น ยังมีตอนต่อมาคือ ตอนปริศนาเหรียญตรามังกร และยังมีตอนต่อไปเรื่อยๆ (ขณะนี้กำลังแปลเล่ม 1 เป็นภาษาอังกฤษ)

แรงบันดาลใจของผู้แต่งเรื่องยังไม่หมดลงแค่นั้น เขาหวังว่าเรื่องสิมิลันจะได้เป็นหนังสือการ์ตูน เขาใช้เวลากว่า 1 ปีที่จะควานหาคนวาดการ์ตูนเพื่อถ่ายทอดเรื่องราว จนได้พบกับคุณ P.Sit และคุณ Panuwat และตีพิมพ์ส่วนแรกของเรื่องออกมา

และยังหวังต่อไปว่าเรื่องนี้จะถูกสร้างเป็นภาพยนตร์ ซึ่งก็เคยทำเป็นหนังตัวอย่างขึ้นมาในความยาวนาทีกว่าๆ โดยเพื่อนของเขา เพื่อไปออกงานที่เมืองคานส์ ฝรั่งเศส

ความหวังในเรื่องสร้างหนังยังไม่หมด เพราะมีบริษัทสร้างหนังของไทยแห่งหนึ่งสนใจ และกำลังพิจารณาเนื้อหาของเรื่องอยู่ และยิ่งกว่านั้น ตัวอย่างหนังสือฉบับการ์ตูนได้ถูกส่งไปยังบริษัทหนังฮอลลีวู้ด ไม่แน่นะเราอาจจะได้ชมเรื่องของไทยที่กลายเป็นภาพยนตร์โดย Steven Spielberg

นี่คงเป็นเพียงเรื่องราวอีกบทหนึ่งของเบื้องหลังวรรณกรรมไทยที่น้อยคนนักจะได้รู้ถึงที่มาที่ไป และก็หวังว่าท่านผู้นิยมวรรณกรรมแนวแฟนตาซีคงร่วมเป็นกำลังใจให้กับ..

“สิมิลัน กราภูงา” ผู้หาญกล้าท้าทายอำนาจของแม่มดต่างชาติเช่นเดียวกับผู้แต่งเรื่องที่กำลังนำเรื่องนี้สู่ตลาดหนังสือโลก

และก็คงไม่แปลกที่จะกล่าวว่า

“ถ้าโลกนี้ไม่มี แฮร์รี่ พอตเตอร์ ก็คงจะไม่มี สิมิลัน กราภูงา!”

เน้นสถานที่ท่องเที่ยวในนิยาย "สิมิลัน กราภูงา"


ในนิยายเรื่องนี้จะเน้นสถานที่ท่องเที่ยวในประเทศเป็นหลักบวกกับตำนานท้องถิ่นที่เล่าต่อๆ กันมา หรือสร้างตำนานใหม่คิดมาให้กลายเป็นนิทานพื้นบ้าน

วันพุธที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2552

2. สู่ดวงจันทร์ (อ่านก่อนใคร)

เป็นครั้งแรกที่เขาทั้งสองต้องมาอยู่ในห้วงอวกาศ และต้องอยู่นอกยานอีกด้วย สภาพไร้น้ำหนักที่ไม่คุ้นเคย ดูจะยากพอตัวสำหรับมือใหม่ แต่สำหรับนักสู้อย่างพวกเขาอุปสรรคที่อยู่เบื้องหน้าดูจะเป็นเพียงทางผ่านอย่างเร็วๆ เท่านั้น

ทรงเวทย์ออกไปประจำที่แล้ว ดูเขาจะแคล่วคล่องกว่า เป็นเพราะชุดเกราะชีวภาพนั้นไม่ได้เป็นส่วนเกินของร่างกายแต่มันถูกสร้างขึ้นจากจินตภาพแห่งจิต ในขณะที่สิมิลันอยู่ในชุดอวกาศที่เทอะทะ งุ่มง่ามเหมือนคนอ้วนพุงใหญ่กำลังเดินอย่างช้าๆ บนพื้นผิวของยานด้านนอก

ภาพเบื้องหน้าที่อยู่ห่างไกลออกไปคือดาวโลกสีฟ้าสวยงาม มันยิ่งสวยยิ่งขึ้นไปอีกเพราะแสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องไปสะท้อนยังพื้นผิวโลกตัดกับความมืดดำของอวกาศที่กว้างใหญ่สุดจะพรรณนาได้ ทั้งทรงเวทย์และสิมิลันจึงเผลอตัวชั่วชณะหนึ่งเพื่อชื่นชมโลกที่เป็นแหล่งกำเนิดของพวกเขา โลกที่พวกเขากำลังปกป้องจากเหล่ามังกรร้ายที่หมายจะยึดครอง

การปกป้องอาจเกิดจากจิตใต้สำนักแห่งความเป็นเจ้าของ หรือของที่ตนรักใคร่หวงแหน แต่สำหรับสิมิลันแล้วไม่ใช่.. เขาถือกำเนิดขึ้นและถูกเลือกเป็นพิเศษ เพื่อภารกิจที่ดูยากยิ่งนี้โดยเฉพาะ.. มาบัดนี้สิมิลันกำดาบฟ้าในกำมืออย่างแน่น เจตนาที่มุ่งมั่นถูกหล่อหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว..

ทุกอย่างพร้อมแล้ว ทรงเวทย์เข้าประจำที่ เขาใช้สองแขนยึดแว่นขนาดพอตัวซึ่งใช้เป็นเลนส์สำหรับรวมแสงอาทิตย์ไว้อย่างแน่นหนา และขาทั้งสองประดุจแม่เหล็กดูดยึดติดกับพื้นผิวยานที่หนาเป็นฟุตๆ
เป้าหมายของการโจมตีกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้.. นั่นคือยานอวกาศรูปทรงเหมือนมังกรขนาดใหญ่กำลังใกล้เข้ามา

เสียงหึ่งๆ ของเครื่องจักรเหมือนเสียงคำรามของมังกร หากเป็นมนุษย์ธรรมดาได้ยินก็จะทำให้คนๆ นั้นสั่นสะท้านได้จนถึงขั้นขนหัวลุกได้

“พร้อมหรือยัง สิมิลัน” ทรงเวทย์ตะโกนถาม

“พร้อมแล้วพี่.. พี่ต้องระวังให้ดีนะ ผมยังไม่แน่ใจว่าจะควบคุมพลังแห่งเทพนี้ได้เหมือนอยู่บนโลกหรือเปล่า”

“ตอนนี้ต้องเสี่ยงแล้ว ปล่อยลำแสงมาเลย”

สิมิลันยกดาบฟ้าขึ้น และส่งพลังจิตไปยังดาบ.. ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติได้เกิดขึ้น ดาบเรืองแสงสว่างขึ้น เหนือดาบขึ้นไปบังเกิดสายฟ้า เหมือนฟ้าผ่าเป็นเส้นยึกยัก สิมิลันเร่งความคิดให้พลังแห่งสายฟ้าเพิ่มความรุนแรงมากขึ้น ขีดระดับของแสงแปรแปลี่ยนไปในชั่วพริบตาจากแสงสีขาวกลายเป็นแสงสีแดง และเป็นแสงสีฟ้า

เมื่อรับรู้ถึงพลังอันเต็มเปี่ยมของลำแสงแล้ว สิมิลันก็ชี้ปลายดาบมายังแว่นรวมแสงที่ทรงเวทย์ยึดเอาไว้อยู่แล้วปล่อยพลังอย่างเต็มที่

สายฟ้าที่อยู่เหนือดาบฟ้าทำตามประสงค์ของเจ้าของ มันพุ่งตรงตามแรงสบัดของวงแขน..
ลำแสงมุ่งตรงไปยังเลนส์แก้ว..

แสงสว่างพลันบังเกิดและจุดรับแสง..

ทรงเวทย์รับรู้ถึงความร้อนและควารุนแรงของลำแสงสายฟ้านั่น หากลำแสงนั่นมุ่งมายังเขา เขาคงไหม้เป็นจุณอย่างแน่นอน

สิ่งที่เขาคาดว่าจะเกิดก็เป็นจริง เลนส์ทำหน้าที่ตามกฎเกณฑ์ ลำแสงใหม่หลังเลนส์กำลังเดินทางตามทิศที่กำหนดของทรงเวทย์

ลำแสงที่เกิดขึ้นใหม่จะใช้ได้อย่างที่พวกเขาหวังหรือไม่ ขึ้นอยู่กับวัตถุเป้าหมายที่จะรองรับพลัง และจะเป็นผู้สรุปคำตอบตามทฤษฎีที่ทั้งสองได้กระทำ..

ชาวมังกรหลายร้อยตนอยู่ในยานมังกร พวกนี้เป็นชาวมังกรรุ่นใหม่ที่เป็นลูกครึ่งเฉกเช่นเดียวกับศักดิ์สิทธิ์นาค มีความจำกัดหลายอย่างเช่นเดียวมนุษย์ธรรมดา แต่ที่เหนือกว่าก็เป็นเพียงว่าพวกนี้กลายร่างเป็นมังกรได้
ผู้ควบคุมปฏิบัติการในอวกาศครั้งนี้คือ “ยาคุตส์” ครูฝึกชาวมังกรเชื้อสายรัสเซีย กลายเป็นหัวหน้าหน่วยพิเศษประจำยานรบขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่วางแผนดักจับศักดิ์สิทธิ์นาคที่กำแพงเมืองจีน
กองกำลังชาวมังกรในอวกาศถูกส่งมาจากโลก จากฐานลับเวอร์โกยันส์ตอนเหนือของรัสเซียเป้าหมายของภารกิจในอวกาศคือการเดินทางไปยัง “ดาวอังคาร”
ยาคุตส์ได้รับมอบหมายในภารกิจนี้มานานแล้วจนทุกอย่างพร้อม

ถ้ำมังกรหิมะ
เทือกเขาเวอร์โกยันส์
ตอนเหนือของรัสเซีย

“คำสั่งจากจอมอสูรโดยตรง มอบหมายให้เจ้าและพวก ค้นหาของสำคัญของจอมอสูร..” วาจินาสออกคำสั่งโดยอ้างชื่อของจอมอสูร เพื่อการน้อมรับแบบไม่มีเงื่อนไขหรือความกังขาใดๆ ยาคุตส์และสมุนตัวอื่นๆ นั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเพื่อรับคำสั่งสำคัญ “..เจ้าจะได้เลื่อนขั้นอีก หากภารกิจนี้สำเร็จตามเป้าหมาย”
‘คำสั่งจากจอมอสูรโดยตรง’ ยาคุตส์นึกกระหยิ่มดีใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะถือเป็นภารกิจพิเศษจริงๆ นับตั้งแต่ที่เขาจับศักดิ์สิทธิ์นาคมาได้คราวนั้น ก็ได้ความดีความชอบไปทั้งทีม ยิ่งคราวนี้อีก เขาต้องเร่งรีบปฏิบัติภารกิจนี้ให้สำเร็จโดยเร็ว

ทีมพิเศษของเขาได้รับการฝึกฝนเป็นพิเศษในสภาพอากาศที่หนาวเย็นของแดนหิมะ แม้ว่าพวกมังกรจะมีผิวหนังทนทานเป็นพิเศษ แต่อากาศที่หนาวเหน็บของดาวอังคาร

ดาวอังคารเป็นดาวเคราะห์สีแดงที่มีบรรยากาศเบาบางและหนาวเย็น ที่ขั้วของดาวมีสีขาวเหมือนน้ำแข็ง อากาศไม่มีออกซิเจนจึงใช้หายใจไม่ได้ และมีพายุฝุ่นขนาดมหึมาเสมอ

ชื่อของดาวถูกตั้งตามเทพเจ้ามาร์ส (Mars) เทพเจ้าแห่งสงครามของโรมัน มีดาวบริวารสองดวงคือ ดีมอส และโฟบอส

ดาวอังคารมีขนาดเล็กกว่าโลก แต่การโคจรของดาวอังคารทำให้ ๑ วันของดาวอังคารนานกว่าโลกเพียง ๔๑ นาทีเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นก็ยังใช้เวลาโคจรรอบดวงอาทิตย์ถึง ๖๘๗ วัน (เทียบตามเวลาของโลก)

พวกชาวมังกรก็มีตำนานของตนเองเฉกเช่นเดียวกับตำนานของมนุษย์โลก แต่แตกต่างตรงที่พวกมังกรจะเป็นพระเอกและมนุษย์โลกเป็นผู้ร้ายที่เหล่ามังกรจำต้องทำลายและยึดครองโลกมาเป็นของเผ่าของตน
และดาวอังคารก็คือสถานที่แห่งหนึ่งที่ถูกเล่าขานมานมนาน ซ่อนเรื่องราวแฝงเร้นรวมกับเรื่องเล่าของมนุษย์โบราณและสูญหายไปจากความทรงจำเพราะภาษาที่ยากจะเรียนรู้

พวกเขาเชื่อกันว่าดาวอังคารคือบ้านเกิดของจอมอสูรผู้เคยเป็นอดีตจอมเทพผู้งดงามสง่า เคยเป็นดาวที่สวยงามและสงบสุข บนดาวดวงนี้จะเต็มไปด้วยเสียงเพลงและการฉลอง เพราะผู้นำของดาวดวงนี้คือหัวหน้าคณะนักร้องแห่งจักรวาล

แต่สงครามได้แปรเปลี่ยนดาวดวงนี้ให้กลายเป็นสีแดงดั่งโลหิต ความลุ่มหลงในตัวตนของผู้นำก่อให้การคำแช่งสาป ดวงดาวที่เคยมีแต่ความยินดีก็กลับกลายเป็นดาวที่มีแต่ความโศกเศร้า
เคยมีการสำรวจพื้นผิวของดาวพบว่ามีภาพประหลาดเกิดขึ้น นั่นคือรูปใบหน้าบนพื้นดาว มีชื่อว่า “Face on Mars” ซึ่งก็คือสิ่งที่ยาคุตส์และพวกต้องไปนำใบหน้านั่นกลับมายังโลกตามคำสั่งของวาจินาสหัวหน้าผู้คุมกฎคนใหม่ เพราะมีความเชื่อกันว่านั่นคือใบหน้าเริ่มแรกของจอมเทพผู้เริงร่าก่อนจะกลายมาเป็นจอมอสูร พลังแห่งเทพอาจยังคงสถิตอยู่ก็เป็นได้..

การฝึกฝนเริ่มจากการยืนนิ่งๆ อยู่ท่ามกลางหิมะทั้งวันทั้งคืนติดต่อกันกว่า ๒ วัน โดยไม่กินและไม่ดื่ม และสิ่งที่ห้ามอย่างเด็ดขาดคือ การแปลงร่างเป็นมังกร เป็นคำสั่งพิเศษที่ไม่มีเหตุผลรองรับ แต่พวกเขาทุกตนก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

พวกเขาผ่านการทดสอบแบบนี้มากกว่า ๖ เดือนก่อนภารกิจจริง ซึ่งต้องฝึกการเคลื่อนไหวในห้องที่จำลองบรรยากาศให้อยู่ในสภาพสูญญากาศ

ฝึกขับยานรบขนาดเล็ก ที่มีที่นั่งโดยสารเพียงที่นั่งเดียว และบางตนก็ฝึกขับยานอวกาศขนาดใหญ่ด้วย และแน่นอนว่ากัปตันอวกาศคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก “ยาคุตส์” มังกรเชื้อสายรัสเซียคนเก่งมือดีที่สุดของกลุ่ม

ยาคุตส์ นำยานอวกาศขนาดใหญ่ออกจากโลกที่รัสเซียในวันเดียวกันกับที่พวกผู้วิเศษวางแผนสกัดกั้นการปรากฏตัวของมังกรใต้พิภพเพียงไม่กี่นาที หลังจากที่ยานมังกรทะยานสู่ห้วงอวกาศปฏิบัติการแรกของเหล่าผู้วิเศษก็เริ่มขึ้นที่อิตาลี

พวกมังกรนึกไม่ถึงว่าพวกมนุษย์ผู้มีอำนาจวิเศษพวกหยิบมือจะมีความคิดลึกซึ้งถึงขนาดนี้ได้ พลังรัศมีม่วงของศักดิ์สิทธิ์นาคคือสัญญาณที่ชัดเจน พวกมังกรรู้ดีถึงพลังอำนาจนี้ การร่วมมือของศักดิ์สิทธิ์นาคกับผู้วิเศษสร้างความขุ่นเคืองให้กับผู้นำชาวมังกรเป็นอย่างยิ่ง

พวกผู้วิเศษจัดการสกัดกั้นมังกรใต้พิภพได้ถึง ๔ ตัว และที่ผิดพลาดก็คือที่อเมริกา พวกมังกรตรวจสอบแหล่งที่มาของพลังแสงจึงรู้ว่ามันมาจากนอกโลก ซึ่งทำให้ ยาคุตส์ ซึ่งนำยานออกสู่อวกาศแล้วได้รับคำสั่งพิเศษใหม่ล่าสุดคือการทำลายสถานีอวกาศที่ปล่อยลำแสงมายังโลก

ดังนั้นสถานีอวกาศ “ฮิวจิน” จึงถูกโจมตีเป็นแห่งแรก แต่สมุทตราก็สามารถพาทั้งสถานีอวกาศหลบหนีการโจมตีมาได้อย่างหวุดหวิดโดยการออกไปนอกยานและขยายร่างให้ใหญ่โตจนหอบยานลงมายังพื้นโลกได้ ซึ่งนับว่าเป็นการเสี่ยงอย่างยิ่งเพราะสมุทตราเพิ่งเคยออกนอกอวกาศเป็นครั้งแรก แต่ที่ผ่านมาได้เพราะเขาสามารถกลั้นหายใจได้นานกว่ามนุษย์ธรรมดาและก็มีเวทมนตร์พิเศษ..

เป้าหมายการทำลายล้างต่อไปคือสถานีอวกาศ “มูนิน” ที่บากูโมถ่ายประจำอยู่

สิ่งที่ทำให้ยาคุตส์ประหลาดใจก็คือ ลำแสงสลายร่างของพวกเขาไม่สามารถใช้กับกระสวยอวกาศได้ มีพลังลึกลับบางอย่างห่อหุ้มยานเอาไว้ และถูกตอบโต้ด้วยปืนเลเซอร์จนยานเสียหายบางส่วน จึงต้องถอยมาตั้งหลักก่อน เพื่อให้พ้นจากรัศมีของแสงเลเซอร์ แล้วจึงกลับไปโจมตีเป็นครั้งที่สอง

เหตุที่ครั้งแรกยาคุตส์ไม่ใช้รังสีทำลายโลหะเพราะเป็นคนที่ชอบเทคโนโลยีของมนุษย์โดยเฉพาะยานอวกาศ อาจเป็นเพราะพ่อที่เป็นมนุษย์คือหนึ่งในนักบินอวกาศของรัสเซีย ดังนั้นความทรงจำความประทับใจเกี่ยวกับสถานีอวกาศยังคงฝังลึกในจิตใจ เขาจึงเลือกที่ใช้ลำแสงทำลายแค่เซลร่างกาย เนื้อเหยื่อที่มีชีวิต จึงมีผลให้นักบินอวกาศที่อยู่ในสถานีอวกาศสูญสลายไปหมด ยกเว้นบากูโมถ่ายที่มีแบเรียประหลาดปกป้องเขาไว้จากรังสีมังกรโดยที่ตัวโมถ่ายเขาเองก็ยังไม่รู้ถึงพลังพิเศษของตนเอง

ยาคุตส์พึงพอใจกับการโจมตีในรอบสอง เพราะยานรบขนาดใหญ่ของเขาสามารถฉีกกระสวยอวกาศจนแหลกเป็นจุล ซึ่งครั้งแรกมีพลังประหลาดป้องกันแถมยังยิงเลเซอร์ใส่ยานของเขาจนได้รับความเสียหาย
แต่การกระทำของมนุษย์ที่ทำให้มังกรนักรบอย่างยาคุตส์คาดไม่ถึงและประหลาดใจ ลำแสงสลายร่างซึ่งทำงานอย่างมีประสิทธิภาพและเครื่องมือก็ตรวจสอบแล้วว่าไม่หลงเหลือสิ่งมีชีวิตบนสถานีอวกาศ แล้วคนพวกนี้มาจากไหน

เขามองเห็นมนุษย์สองคนออกมาจากสถานีอวกาศและคนหนึ่งสามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วประดุจนกที่บินได้ ส่วนอีกคนอยู่ในชุดอวกาศซึ่งดูไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ แต่เมื่อคนสวมชุดอวกาศเรียกอาวุธของเขาออกมา ซึ่งเป็นดาบยาวรูปทรงประหลาด

สายฟ้าที่ปรากฏขึ้นเหนือดาบจึงทำให้ยาคุตส์รู้ทันทีเลยว่าทั้งสองหาใช้มนุษย์ธรรมดาไม่ เขาสังการให้เจ้าหน้าที่ควบคุมยานเปิดระบบป้องกันตนเองเพื่อไม่ให้ผิดพลาดซ้ำสองจากการโจมตีที่คาดไม่ถึง แต่ลำแสงที่ผ่านเลนส์ขนาดใหญ่นั้นมาเร็วเกินกว่าที่เจ้าหน้าที่จะรับคำสั่งและปฏิบัติตาม ลำแสงกำลังตรงมายังห้องบัญชาการด้านหน้าตรงที่ยาคุตส์นั่งบัญชาการยานอยู่

โชคดียังเป็นของเขา ยาคุตส์โยกคันบังคับยานให้กดหัวลง ลำแสงจึงผ่านเลยหัวยานไปอย่างฉิวเฉียด แต่ก็เพียงพ้นจากการโจมโดนเข้าอย่างจัง ลำแสงของมนุษย์เลยไปโดนส่วนกลางของยาน และทะลุทะลวงเข้าไปด้านใน เกิดการระเบิดขึ้นรุนแรง

“ตูม”

สิมิลันลดดาบลง เขามองดูผลงานชิ้นสำคัญที่ร่วมกับทรงเวทย์กลางอวกาศ

“วู้.. เยี่ยมไปเลยสิมิลัน วิธีนี้ใช้ได้ผลจริงด้วย” ทรงเวทย์ตะโกนลั่น ร้องด้วยเสียงอันดังแสดงความดีใจ

“เก่งมาก อ้ายสิมิลันมันเก่งขึ้นเยอะ” บากูโมถ่ายอยู่ภายในยานมองดูการต่อสู้จากกล้องวงจรปิด

“เอ๊ะ นั่นอะไร” ศักดิ์สิทธิ์นาคชี้ให้โมถ่ายดูอะไรบางอย่างบนจอรับสัญญาณ มีวัตถุขนาดเล็กกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้มากกว่าสิบจุด

พวกเขาดีใจได้ไม่ถึงนาที เพราะยานมังกรไม่ได้มีเพียงลำเดียวโดดๆ อย่างที่คิด..

ยานรบขนาดเล็กบินออกมาจากยานแม่ มีลักษณะเหมือนแมลงมีปีก ๔ ปีก คล้ายตั๊กแตนตัวใหญ่กำลังบินเข้ามาใกล้สถานีอวกาศ

เมื่อมาใกล้ในรัศมีการต่อสู้ พวกมันก็เริ่มโจมตีทันที ตัวที่ใกล้ที่สุดพ่นลูกไฟใส่ทรงเวทย์

“ฟุ่บ” ลูกไฟพุ่งออกจากส่วนปากแมลงยักษ์

“ตูม” ลูกไฟทำลายพื้นผิวด้านนอกของสถานีอวกาศจนเป็นรูโหว่ แต่ทรงเวทย์เหาะหลบไปได้ เขายังถือแว่นรวมแสงอยู่

ฤทธิ์ของลูกไฟทำให้สถานีสั่นไหว และเสียหายอย่างรุนแรง
“เฮ้ย ทำไมคราวนี้ไม่มีแบเรียป้องกันว่ะ อ้ายอัลฟ่า” บากูโมถ่ายโวยวายหันไปถามสมองกล

<<ระบบป้องกันเกิดจากตัวท่าน>>

“หมายความว่ายังไง”

<<จากการบันทึกข้อมูลและการประมวลผลแล้วพบว่า.. แบเรียป้องกันเกิดจากตัวของท่านเอง แบเรียจะทำปฏิกิริยาเมื่อมีการโจมตีที่ตัวท่านเท่านั้น>>

“อธิบายให้ชัดๆ หน่อย อย่างนี้กูไม่เข้าใจโว้ย”

“ดูที่จอภาพนั่นซิท่าน” คำพูดของศักดิ์สิทธิ์นาคขัดจังหวะและชักจูงให้โมถ่ายหันไปมองดูตาม
ในจอภาพมองเห็นสิมิลันที่อยู่ในชุดอวกาศกำลังถูกลูกไฟเผาตัวเขาอยู่ แต่เพียงครู่เดียวก็ปรากฏรัศมีเรืองแสงขึ้น ไฟที่ลุกท่วมกำลังลดลง ชุดอวกาศหายไปกลายเป็นชุดเกราะพิเศษที่เกิดขึ้นจากพลังอำนาจของดาบฟ้า

ลูกไฟจากปากแมลงยักษ์ยังคงโจมตีที่ตัวสิมิลันอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่สามารถทำอันตรายอะไรได้ ลูกไฟเบี่ยงออกไปเมื่อมาเข้าใกล้สิมิลัน

“สิมิลันมีแบเรียพิเศษ” ศักดิ์สิทธิ์นาคอธิบาย “..และตัวท่านก็มีเหมือนกัน”

แต่แบเรียป้องกันก็ป้องกันได้เฉพาะตัวสิมิลัน ไม่ได้ป้องกันสถานีอวกาศทั้งหมด ลูกไฟที่เบี่ยงออกไปจึงทำลายพื้นผิวโลหะของสถานี

แมลงยักษ์จึงเปลี่ยนการโจมตีที่บุคคลทั้งสองเป็นสถานีอวกาศแทน

สิมิลันใช้ดาบฟ้าปล่อยพลังไปยังแมลงยักษ์ที่เข้ามาโจมตี แต่ก็จัดการได้บางตัว

“บึม” แมลงยักษ์ระเบิดในอวกาศ เศษชิ้นส่วนปลิวว่อน

“ที่แท้มันก็เป็นเครื่องจักร” สิมิลันพึมพำ เพราะคราวแรกเขานึกว่ามันเป็นแมลงจริงๆ

ยานรบรูปทรงแมลงยังคงจ้องทำลายสถานีอวกาศ สิมิลันและทรงเวทย์ไม่สามารถทำอะไรมันได้ในระยะที่ห่าง ต้องรอจังหวะที่มันเข้ามาใกล้เท่านั้น

แม้ทรงเวทย์จะบินได้ แต่ในอวกาศเขาไม่มันใจ การหลบหลีกข้าศึกก็เชื่องช้ากว่าที่ควรจะเป็น สถานการณ์แปรเปลี่ยนอีกครั้ง ดูคราวนี้พวกเขาคงหาทางรอดลำบาก

มาบัดนี้ สถานีอวกาศเสียหายอย่างหนัก เพลิงได้ลุกไหม้ในส่วนที่ถูกลูกไฟ บากูโมถ่ายร้อนใจอยากจะช่วยรบ เขากำลังกระสับกระส่ายและร้อนใจ

“อ้ายศักดิ์สิทธิ์นาค..” เขาหันไปเพื่อจะปรึกษาหาหนทางออก “..เฮ้ย หายไปไหนว่ะ” แต่ศักดิ์สิทธิ์นาคไม่อยู่แล้ว เขาวางการูด้าริงไว้ที่โต๊ะข้างๆ โมถ่าย และออกไปด้านนอกอวกาศ

ศักดิ์สิทธิ์นาคกลายร่างเป็นมังกรขาวและเข้าโจมตีแมลงยักษ์โดยการใช้กงเล็บที่คมกริบจัดการกับศัตรูเบื้องหน้า ผลก็คือยานแมลงระเบิดทันทีที่มังกรขาวบินจากไป

ฉากการต่อสู้ในอวกาศเริ่มทวีความโกลาหลขึ้นเรื่อยๆ ยานมังกรยังคงส่งยานรบแมลงเพิ่มขึ้นมาอีก ๒ ชุดใหญ่ สถานการณ์ดูเลวร้ายกว่าเดิม

สถานีอวกาศใกล้จะถึงจุดจบ..

สิมิลันกำลังจนตรอก ไฟที่ไหม้บนพื้นผิวกำลังล้อมรอบเขาไว้..
..ทรงเวทย์ต้องสละแว่นรวมแสงทิ้งไปเพื่อความคล่องตัวในการหลบหลีก เขาตัดสินใจบินมายังสิมิลันและอุ้มสิมิลันออกจากเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ เมื่อออกห่างจากสถานีอวกาศได้เพียงเล็กน้อย

“บึมมมมม” สถานีอวกาศระเบิดเป็นจุล

ทรงเวทย์และสิมิลันโดนแรงระเบิดกระเด็นไปไกล และลอยคว้างอยู่ในอวกาศ
มีวัตถุขนาดเล็กบางอย่างพุ่งออกมาจากสถานีอวกาศได้ทันเวลาก่อนที่จะระเบิด และมุ่งหน้ามายังทั้งสองที่สลบลอยคว้างกลางอวกาศ มือกลยื่นออกมาจับทั้งสองเอาไว้ได้

ยานรบขนาดเล็กทยอยกลับยานแม่ หลังจากตรวจสอบแล้วไม่พบสิ่งมีชีวิตที่หลงเหลืออยู่

“เฮ้อ.. ทีนี้จะเอายังไงต่อไปล่ะ อ้ายอัลฟ่า ยานลี้ภัยมันไปได้ไกลแค่ไหนกันว่ะ” บากูโมถ่ายนั่งอยู่ในยานอวกาศขนาดเล็ก ซึ่งเป็นยานลี้ภัยซึ่งนั่งได้เพียงคนเดียว มีอัลฟ่า โดเดกก้า ติดตั้งอยู่ด้านนอกยานควบคุมการเดินทางอยู่ มือกลได้ยึดร่างคนสองคนไว้นอกยาน

<<ผมจะพาท่านลี้ภัยไปยังที่ที่ใกล้ที่สุด และปลอดภัยที่สุดครับท่าน>>

“ฮือ” บากูโมถ่ายพ่นลมหายใจออกทางจมูก และหายใจกลับเข้าไปอีกครั้ง เขารู้สึกอึดอัดกับสถานที่แคบๆ และไม่ชอบการหลบหนี นับเป็นอีกครั้งของการเป็นสุดยอดผู้วิเศษที่ต้องเผชิญกับความรู้สึกตกต่ำ

<<เรากำลังจะเดินทางไปสู่ดวงจันทร์ จากการประมวลผลความปลอดภัย ถือเป็นทางเลือกอันดับหนึ่งครับ>>

“ฮือ” โมถ่ายตอบอย่างไม่ทันฟังว่าหุ่นยนต์พูดอะไร ((ดวงจันทร์เหรอ)) นี่เขากำลังจะไปดวงจันทร์เหรอ ที่ๆ เขาเคยมองมาจากโลก มีเพียงครั้งเดียวในรอบเดือนที่เขาจะมองเห็นมันเต็มดวง และดวงจันทร์ก้มีอิทธิพลมากมายต่อโลกในหลายๆ ด้าน

การเดินทางไปดวงจันทร์ในครั้งนี้ของโมถ่ายเป็นการเดินทางที่ไม่เคยอยู่ในห้วงความคิดเลยแม้แต่นิดเดียว แม้จะเคยคิดเล่นๆ ที่จะมาที่นี่ ซึ่งเขาน่าจะดีใจที่ได้ไปดวงจันทร์ ดาวที่มีผลต่อผู้วิเศษแห่งโลก เขาจะได้รู้สักทีว่ามันมีอะไรที่นั่นบ้าง

ดวงจันทร์อยู่ห่างจากโลกถึง ๓๘๔,๔๐๐ กิโลเมตร โคจรรอบโลก ๒๗.๓ วันเทียบเวลาโลก และเคลื่อนตัวด้วยความเร็ว ๑ กิโลเมตรต่อวินาที มีแรงดึงดูดเพียง ๑/๖ ของโลก
เป็นบริวารของโลก มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๑/๔ ของโลก และเป็นศูนย์รวมของตำนานต่างๆ ทั่วโลก

แรงดึงดูดของดวงจันทร์ทำให้เกิดน้ำขึ้นน้ำลง ๒ ครั้งต่อวันบนพื้นผิวโลก
สัญลักษณ์รูปจันทร์เสี้ยวยังเป็นเครื่องหมายที่เล็งถึง “จิตวิญญาณ” อีกด้วย

แต่สถานการณ์แบบนี้ไม่เหมาะที่จะมาทัศนศึกษาอะไร เพราะเขาต้องรับผิดชอบชีวิตคนถึงสองคน อีกทั้งยังอยู่ในห้วงอวกาศแบบนี้ ความรู้ที่มีอยู่ในสมองอันซับซ้อนของเขากำลังประมวลผลเอาองค์ความรู้ทั้งหมดที่เขามีเกี่ยวกับดวงจันทร์ เพื่อการเอาตัวรอดในครั้งนี้จะสัมฤทธิ์ผล

ภาพที่คุ้นตายามอยู่บนพื้นโลก คือดวงสว่างสีขาวนวล จนกวีโบราณเอ่ยอ้างนำไปชมหญิงงามที่มีใบหน้าขาวผ่องสดสวยว่างดงามยิ่งพระจันทร์ แต่หากกวีคนใดในโลกได้มีโอกาสที่ได้เดินทางมาใกล้ดวงจันทร์เยี่ยงโมถ่ายในตอนนี้ต้องเปลี่ยนความคิดอย่างเฉียบพลันเพราะในเวลานี้โมถ่ายมองเห็นดวงดาวนั้นใกล้เข้ามาทุกที่ หลุมบ่อหุบเหวชัดเจนยิ่งขึ้น